De bevalling.
30 mei.
We moeten even terug naar gisteren. Gisteren werd ik 75 jaar. Omdat de pups de vorige nacht geboren zijn heb ik alle verjaardagsvisite afgezegd. Dat feest komt wel een andere keer. Geen visite dus, maar omdat 75 jaar toch een gedenkwaardig getal is, is ons gezin van harte welkom voor een drankje en een taartje. Ze zijn er bijna allemaal. Toch nog 22 van mijn allerliefsten zijn geweest. Het is een gezellige, feestelijke dag, die in het teken staat van geboorte en ouderdom. De pupjes zijn uitbundig bewonderd en Jushi doorstaat alle belangstelling trots en gelaten.
Als iedereen weg is wegen we de pups en verschonen we de kist. Jushi wil naar buiten, dus dat komt goed uit. Omdat Jushi nogal loopt de hijgen en soms ook een beetje zeurt en piept willen we even de temperatuur bij haar opnemen. Maar omdat wij klaar zijn met de pups en de kist en ze haar kleintjes hoort roepen wil ze met duvel en geweld die kist weer in. Oké lief. zorgzaam moedertje, De temperatuur nemen we dan op een ander tijdstip wel op.
Ik ga om 12 uur naar bed, om kwart over 2 gaat Peter even checken hoe het gaat en ik ga er om 4 uur weer uit.
Om 4 uur ligt Jushi flink te hijgen. Ze staat op en loopt piepend naar de deur. Ik laat haar buiten en kijk ondertussen even naar de baby's. Ze zijn allemaal dik tevreden en liggen een beetje verspreid door de kist. Dat kan een teken zijn dat het in de kist te warm is, dus hang ik de warmtelamp wat hoger. Als Jushi weer binnen komt bevoel ik haar melklijsten, maar die voelen soepel aan. ik zou toch niet willen dat ze Mastitis (melkklierontsteking) ontwikkelt. Dan maak ik een bakje geitenyoghurt met een pipet Frubiase (voor de calcium) klaar en dat slobbert ze snel naar binnen. "Misschien heeft ze wel honger", denk ik en ik bied haar nog een halve worst aan. Ook die gaat er in als koek. Als ze klaar is gaat Jushi bij haar pups liggen en die gaan, zodra ze de moederlucht waarnemen, in rap tempo op zoek naar de spenen. Jushi zucht. En in gedachten zucht ik mee. Ik blijf nog even zitten in de makkelijke stoel. Dit zijn altijd van die intieme momenten. In alle stilte, in het rode licht van de lamp, kijken we elkaar aan. "Je doet het goed, meisje", fluister ik haar toe, "je bent een lieve, zorgzame mama". Ik streel haar en ik voel haar ontspannen. Ze draait zich helemaal op haar zij, zodat alle spenen bereikbaar zijn. "Tot straks" zeg ik en dan zoek ik mijn eigen bed weer op.
Ik maak me niet echt zorgen, maar ik zou graag willen dat Jushi zich wat comfortabeler voelt. Dat hijgen de hele tijd, dat piepen en zeuren zo nu en dan....toch een beetje vervelend. Ondank alles zorgt ze uitstekend voor haar pups. Haar dag bestaat uit: zogen, eten en drinken, zogen, rusten (met een hoop kleintjes zuigend aan haar borsten), plassen en poepen, zogen, slapen, poetsen, masseren en zogen, zogen, zogen. Dag en nacht. Wat een klus. Maar ze doet het met zoveel liefde en toewijding. Wat een kanjer is ze toch!
Nogmaals 30 mei.
Tijdens het schoonmaken van de kraamkamer hebben we de pups gewogen. Ze doen het heel goed. Eigenlijk zouden we ze niet hoeven te wegen, want als je goed naar ze kijkt dan weet je dat wel. Ze zijn tierig, ze hebben bolle buikjes en ze slapen heerlijk rustig. Eigenlijk net als met baby's, ook daaraan zie je of ze comfortabel zijn. Maar toch ga je wegen. voor de zekerheid. Of omdat we denken dat het leven maakbaar is? Of omdat we ook wel signalen kunnen missen, zeker als er zoveel kleintjes zijn om op te letten?
Nou, voor de zekerheid dan maar. Want té sloom is ook niet goed. En té druk misschin ook niet. Kijk, daat gaan we weer.......
Gewichten.
Dit zijn de gewichten van de pups. Er is wat variatie, bij de geboorte was de lichtste 395 gram en de zwaarste 635.
Dat zegt overigens niets over de uiteindelijke grootte of zwaarte die ze zullen krijgen. Het schijnt iets te zeggen over de plek in de hoornen waar ze zitten tijdens de zwangerschap. Ik heb geprobeerd om inzicht te krijgen in de volgorde waarin ze geboren zijn, maar ik word er niet wijzer van en ik vind het ook niet belangrijk genoeg om daar mijn energie in te steken. Uiteindelijk zullen het allemaal echte Cane Corso's worden!
Omdat ik toch benieuwd ben naar de temperatuur van Jushi nemen we die op. 38.8. Dat is niet opzienbarend. Misschien moet ze bijkomen van alle emoties rondom de bevalling. Het eten van de placenta's, de ruimte in haar buik, de hormonen, de stuwing van de melkklieren.
Peter heeft haar buik gemasseerd en dat lijkt te helpen. Jushi heeft flink gepoept en daarna veel gegeten. Nu lijkt ze rustiger. Ze ligt lekker bij haar pups.
31 mei.
Als ik vannacht om half 5 bij Jushi ga kijken staat ze meteen op uit de werpkist en wil naar buiten. Ik maak voor haar een bakje vlees klaar, geef haar wat Griekse Yoghurt met een pipetje Frubiase. Dan gaat ze naar buiten. Ze drinkt een flinke slobber water (ze drinkt het liefst vies water, er staat altijd voldoende vers water in de kraamkamer) en gaat in de tuin op onderzoek uit. Hé dat is nieuw. Ze blijft best lang weg. Als ik haar vind achter het terras is ze zich aan het schurken aan de blauwe regen. "Kom, we gaan naar binnen, nog even slapen", zeg ik. Bij de werpkist gekomen doet ze een stapje in de kist, ze doet een snel quasi-onderzoekje bij de pups en komt tegen mij aan staan. Ik ga even zitten in de zetel en Jushi legt haar hoofd op mijn schoot. Ze wil duidelijk graag dat ik nog even blijf. Als de pups onrustig worden kijkt ze me aan. Ik streel haar nog even en zeg dan: "Ga maar naar je kindjes". Ze blijft buiten de kist staan. ik besluit toch te gaan, nog even wat slaap pakken. In bed ben ik toch onrustig. Zou ze nou wel bij de pups kruipen? De verleiding is groot om te gaan kijken. Maar ik doe het niet. Ik moet vertrouwen hebben in mijn meisje. Ze doet het hartstikke goed. Maar nu en dan hangt ze even lekker de prinses op de erwt uit.
Om 9 uur sta ik op en heeft Joukje de pups al gewogen en de kist verschoond. Dat is lekker! Jushi is weer aan het hijgen en op advies van Laura krijgt Jushi 15 druppeltjes Utero puur. Dat spul kan helpen om de rommel in de baarmoeder op te ruimen. Stom dat ik daar niet aan gedacht heb. De melklijsten voelen soepel, ook de buik van Jushi is zacht. Een pupje is wat huilerig. Als Mace (bijna 3) dat hoort wil hij graag even kijken. "Ze is een beetje verdrietig", zegt Ellis. "Wil je haar even troosten?" Dat wil hij wel. Ellis legt het pupje tegen Mace's schouder en de pup wordt rustig. Mace is zo onder de indruk dat hij er spontaan van gaat fluisteren. Zo lief.