De Dekking

Een (ont)dekkingsreisje betekent voor Laura, Joukje en mij altijd een soort schoolreisje. Met z'n drieën in de bus, Jushi in de bench in de achterruimte, tassen vol eten, drinken en fruit voor mens en dier ennnn......karren maar.

We praten wat af in de auto. We halen herinneringen op aan vorige reisjes en speculeren over wat er gaat gebeuren. Plotseling, we zijn nog in Nederland, doemt er een eindje vóór ons een reiger op, die wat in de lucht fladdert (hij lijkt de berm in te vliegen en keert terug op de weg) en vliegt vervolgens met een enorme klap tegen de voorruit. Laura duikt weg om de reiger te ontwijken, Joukje, die achterin zit, ziet en hoort alleen de klap en vraagt zich af waarom Laura wegduikt voor een reiger die buiten vliegt en ik ben verbijsterd. Ik zag de capriolen van de reiger en verbaas me over het feit dat de ruit nog heel is. En dan barsten we los: wat gebeurt er? Die stomme reiger! De vrachtwagen achter ons wijkt uit! Maar Laura, waarom bukte jij? Is de ruit kapot? Nee? Hoe kan dat? En dan moeten we lachten. Lachen! Van de spanning, om Laura's reactie, de schrik, de emoties en langzaam daalt in hoeveel geluk we gehad hebben. Voor hetzelfde geld klapt de ruit er uit. Zitten we in de berm. Jeetje. Het kan bij ons ook eens nooit gewoon.

Het is ongeveer 4 uur rijden. We hebben een adres gekregen en als we gearriveerd zijn zoeken we een plek op een parkeerplaats bij een tenniscentrum. Wat nu? Waar moet de dekking plaatsvinden? 

Als we om ons heen kijken zien we op een afstand de fokster zwaaien! We moeten terug en rijden een stukje achter haar aan om vervolgens een plekje op een andere parkeerplaats te zoeken.

Na een hartelijk welkom en de nodige plichtplegingen wordt ons duidelijk dat de dekking hier plaats gaat vinden. Op de parkeerplaats. De gigantische parkeerplaats. Inmiddels is de reu-eigenaar gearriveerd en lopen we een stuk verder de parkeerplaats op waar geen auto's staan. De reu heeft een tuig om, Jushi de halsband.  We maken de riemen los. Nou laten we maar eens kijken hoe de beide honden op elkaar reageren.

De honden vinden elkaar wel leuk, maar ze zijn in eerste instantie geïmponeerd door de vrijheid van een enorme ruimte met hier en daar bomen en struiken. Ze besnuffelen elkaar, likken, en rennen achter elkaar aan, om nu en dan een poging tot paring te doen doen. Dat gaat nog niet zo makkelijk. Ondanks het feit dat Jushi zich uitdagend aanbiedt kunnen ze niet paren. Elke keer als de reu op Jushi klimt rennen de fokker en de eigenaar naar het koppeltje, één om Jushi vast de houden en één om de reu te "sturen" en zodra dat gebeurt rent Jushi weg, met de reu achter haar aan. En dan begint het spel opnieuw. Dat herhaalt zich keer op keer, zodat de honden na 2 uur doodmoe zijn en de mensen ook. We besluiten een pauze in te lassen. even wat eten en drinken, even een toiletbezoek bij de tennisclub. Laura, Joukje en ik overleggen: vanwaar telkens dat ingrijpen als de honden willen paren? wij hielden met z'n drieën opzichtig afstand, maar de fokker en eigenaar bleven ingrijpen. Waarom in godsnaam? 

Na de break lopen we opnieuw naar de parkeerplek. Hetzelfde probleem. Steeds dat bemoeien, we worden er een beetje moe van. De fokker oppert dat Jushi misschien nog niet dekrijp is. Nou, een teef die zich zo aanbiedt is echt wel paringsbereid. Na weer een hele tijd proberen loop ik terug naar de bus. Ik ben moe, moet wat drinken (de zon schijnt inmiddels uitbundig) en zodra Jushi in de gaten krijgt dat ik weg loop rent ze achter me aan. Als ik de achterdeur open springt ze in de bench en gaat liggen, de reu beteuterd achterlatend. En Laura zegt: "Zo, Jushi heeft gekozen, we gaan". De fokker biedt aan om over een paar uur nog eens terug te komen. Of anders morgen? Maar voor vandaag zijn we er wel klaar mee en morgen terugkomen is geen optie i.v.m. de afstand en de op handen zijnde paasbrunch.

Wat nu? Een teef is in principe maar eens in het half jaar loops. De volgende loopsheid zou dus in de winter zijn. Maar de zomer is zoveel leuker: de hondjes kunnen dan al veel buiten spelen, lekker in het zonnetje, meestal een aangenamere temperstuur. 

Een tijdje geleden heeft Laura het al eens gehad over een mooie, jonge reu van Jan. Mooie bloedlijnen, gezonde voorouders. Maar deze reu was toen nog niet geröntgend. Tijdens de terugreis begint ze over "plan B".  Stel dat de reu inmiddels wel geröntgend is en de uitslagen zijn goed, dan zouden we ook nog een poging kunnen wagen met deze reu. Anders gaat het over. Vanuit Duitsland bellen we Jan en wat blijkt: De reu is geröntgend, perfecte uitslagen en we zijn van harte welkom voor een dekking. Kijk, dat noemen we "spijkers met koppen slaan".