8 mei.

Als er dan sprake is van een geslaagde dekking begint het lange wachten. We denken allemaal dat Jushi zwanger is. Ze is weer overdreven aanhankelijk, Ze wordt toch echt wel wat dikker. De spenen zijn wat meer geprononceerd. En ze heeft een keertje overgegeven. Gewoon, dat braken omdat je zwanger bent. Niet van iets verkeerd gegeten hebben.

En na 5 weken wordt ons vermoeden bevestigd.

Samen met de 2 kleinkinderen die bij ons wonen rijden we naar de dierenkliniek in Best. De kinderen (4 1/2 en bijna 3) hebben eigenlijk geen idee wat er staat te gebeuren. Ja, we gaan kijken of Jushi puppy's in haar buik heeft. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat de dierenarts een apparaat heeft waarmee hij in het binnenste van Jushi kunnen kijken. Met grote ogen kijken ze naar het scherm, waarop het binnenste van Jushi getoverd wordt. Kamertje na kamertje floept voorbij: "Kijk, daar zit er eentje, en daar, en daar, 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10,1....uhhhh een stuk of 10! Nou jongens, Jushi krijgt puppy's! Gefeliciteerd!

Kamertje na kamertje

Het is duidelijk dat er veel pups in de buik van Jushi zitten. Nu nog een 4-tal weken broeden en dan.......

Bij thuiskomst zit Vince op z'n hurken bij Jushi, die lekker in haar mand ligt te tukken. "Met zijn ogen speurt hij de buik van Jushi af. En dan komt het:" Hoe komen die pups er eigenlijk uit?" "De pups komen uit het slurfje onder Jushi's staart, kijk maar". Hij kijkt. "Jaja", zegt hij meesmuilend, "daar kunnen ze toch helemaal niet door?"

Ik hoop dat hij getuige kan zijn van de bevalling. Dan ben ik tenminste weer geloofwaardig..

Foetus van 5 weken.

De ontwikkeling van de organen is vrijwel klaar, de foetus is nu minder vatbaar voor invloeden van buitenaf. Tanden, snorharen en nagels zijn nu volop in ontwikkeling. Het geslacht is bepaald. De huidskleur begint zich te ontwikkelen en de pups kunnen zich draaien.

De foetus groeit nu van 18 naar 30 mm.

De werpkist.

Het is nog een beetje vroeg, maar we hebben de werpkist vast geplaatst. De hele omgeving is gepoetst, de muren zijn geverfd (er zaten op de muur nog wat vlekken en plekken van het vorige nest) en de kist zit weer in elkaar. Alle kleden, dekbedovertrekken en handdoeken moeten nog gewassen worden en dan kan het bedje opgemaakt worden, maar daar wachten we nog even mee, want anders is het alweer stoffig voordat de bevalling begint.

We hebben nog een aantal drukke dagen, dus het kan maar vast gebeurd zijn.

Zondag 12 mei, moederdag.

Vorig jaar op moederdag is Jushi bevallen van haar C-nest. Een memorabele dag. Er was veel moederdagbezoek, dat we successievelijk weggesluisd hebben omdat Jushi ging bevallen.

Vandaag is het een rustige dag. Jushi houdt zich voornamelijk bezig met een van haar favoriete bezigheden: lekker soezen in het zonnetje.

22 mei.

Het is al laat in de avond als we thuis komen van onze vakantie. Onze dochter heeft ons opgehaald op het vliegveld en als we thuis komen is iedereen in diepe rust. Om de verrassing van onze thuiskost voor Jushi zo groot mogelijk te maken lopen we heel stilletjes door de schuur, onze trolleys in de hand, zodat ze niet wakker wordt van de rollende wieltjes. Ellis gaat als eerste naar binnen. Tijdens de vakantie heeft Ellis (samen met anderen) voor Jushi gezorgd, dus als Jushi één oog opent ziet ze Ellis en die is ze gewend, dus slaapt ze verder. 

Dan hoort ze blijkbaar toch iets anders en als ze haar beide ogen opent ziet ze ons en vliegt ze overeind, haar mand uit om ons te begroeten. Wat is ze blij! En wat zijn wij blij! Jushi rent van de een naar de ander en laat zich uitbundig aaien.

Ze is echt dik geworden. De melklijsten zijn al goed ontwikkeld. Wat een buik! Haar gezichtje is een beetje smaller geworden, zo lijkt het. Ze ziet er prachtig uit.

En dan is het tijd om te slapen, het was een vermoeiende dag!

24 mei.

Vandaag is Jushi 7 weken en 5 dagen zwanger. 

Het skelet van de foetussen wordt steeds steviger. Ze zijn nu ook zichtbaar op een röntgenfoto. Ze zijn nu alleen bezig met groeien.

De buik groeit en groeit. Tegen het eind van de week kun je de pups voelen in de buik. Dat hebben we bij Jushi ook gedaan. Zo ontroerend mooi. Het haar op de buik van de moeder gaat uitvallen, zodat de pups de tepels goed kunnen vinden.

26 mei, 8 weken.

Jushi krijgt het zwaar. Ze ís ook zwaar. Het klinkt misschien gek, maar ze groeit elke dag zichtbaar. Die pups daarbinnen hebben het goed! Jushi krijgt nu ook meer te eten, anderhalve worst en brokjes zoveel ze wil. En als ze niet genoeg krijgt, steelt ze, als ze de kans krijgt, ons eten van het aanrecht. Het plekje waar ze het liefst ligt is de bijkeuken. Met haar neus naar de openstaande buitendeur geniet ze van de rust en de lekkere luchtjes van buiten. Nu en dan zucht ze, soms horen we haar een beetje kreunen. Het opstaan en gaan liggen kosten haar duidelijk moeite. Ze mag van mij niet meer alleen buiten, omdat ze bij de vorige bevalling haar pups in de struiken wilde baren. Toen hebben we haar, al persend, mee naar binnen moeten sleuren.

Ondertussen heeft ze al een paar keer in de werpkist gelegen. Dat kunnen we zien aan de omgeploegde doeken en lakens. Toen ze de eerste keer de werpkist, op mijn aandringen, betrad stootte ze haar kop tegen de warmtelamp. (Die hadden we nog niet op hoogte hangen). Ze vloog de kist uit en was er met geen stok meer in te krijgen. Maar na verloop van tijd vatte ze toch moed en ging ze er uit zichzelf in. Het begin is gemaakt.

Kraamkamer

De werpkist staat, de doeken, lakens liggen er in. Alle handdoeken, dekbedovertrekken, lakens en vetbedden zijn gewassen. De onderleggers en babydoekjes zijn besteld. Pen en papier voor de administratie. 

We hebben een camera geïnstalleerd, met zicht, nu nog, op de mand van Jushi en een gedeelte van de kamer.

Om 5 uur vanochtend zag ik op mijn telefoon hoe ze opstond en wat rondsjokte door de kamer. Plotseling hoorde ik, buiten beeld, een hoop herrie en gekletter. Ik haastte me mijn bed uit en toen ik in de kamer kwam zag ik dat ze haar voerbak verplaatst had en lekker stond te eten. Dat is toch even wennen, zo'n geluid via de camera.

Maandag 27 mei. dag 57

Bij thuiskomst na 10 dagen Griekenland , is, mede door al die regenval, het onkruid in de tuin omhooggeschoten. Wat een ellende toch weer. Een tijd geleden hebben we alles omgeploegd en uitgerukt en nu kunnen we van voren af aan beginnen. Eigenlijk had er al gras moeten liggen (en dan bedoel ik: een strak gazonnetje), maar met al die regen de afgelopen tijd is dat er nog niet van gekomen. Dus gaan Jushi en ik aan de slag.

Jushi mag van mij niet meer alleen naar buiten omdat ik bang ben dat ze haar pups ergens in de tuin gaat leggen, maar samen lekker in het zonnetje gaat prima. Ik trek het gras er uit (en het onkruid, de pispotjes) en ik verzamel slakken, tientallen, misschien wel honderd slakken, en Jushi vreet gras. Niet veel hoor, maar gras eten hoort bij Jushi. Niet omdat ze buikpijn heeft of zo, maar gewoon omdat ze dat doet. Al 4 jaar. Ik denk dat ze diep van binnen een paard is. Nu en dan komt ze even checken of ik al opschiet en verder loopt ze wat rond of ligt in het zonnetje. Zojuist sprong ze over het lage hekje en schaafde daarbij met haar tepels over het hout. Ik hoorde het schuren. Ocharme, ze was even vergeten dat haar buik nu een stuk lager hangt dan normaal.

28 mei, dag 58

Het gaat hier zo z'n gangetje. Er zijn nog geen zichtbare tekenen van de aanstaande bevalling. Jushi heeft nog steeds gezonde honger, ze is nog niet echt aan het legen. De belangstelling voor haar omgeving is er nog steeds, ze vindt zelfs dat ze nog moet waken als er pratende fietsers over haar straat rijden. Toch broeit er iets. Ze slaapt veel. Ze kan heel stil in het niets kijken, haar blik naar binnen gericht. Soms kreunt of zucht ze wat. Normaal gesproken kan ze uren in het zonnetje liggen, maar dat is ze nu al snel beu. Zojuist kwam ze naar binnen, plofte of de grond en begon te hijgen. Bij mij gingen alle alarmbellen af. Maar het was gewoon de warmte.