Rust, reinheid en regelmaat. De 3 R's. Dat is wat ik leerde tijdens mijn opleiding tot kleuterleidster, zo'n 60 jaar geleden. Dat stond hoog in mijn vaandel gedurende de 43 jaar die ik voor de klas stond. Ook toen ik kinderen kreeg en kleinkinderen. En nu, bij "het nest" wil ik de 3 R's ook hanteren. Rust. In een rustige omgeving gedijen mensen, zeker jonge mensen. En jonge dieren. Geen herrie. Geen radio of T.V. in de slaapruimte. Geen geloop en gedoe. Gewoon lekker rustig. Geen stress. Reinheid. Een schone ruimte. Regelmatig stofzuigen. Dweilen. Een sopje door de kist. De bekleding verschonen. De was op 60 graden, vetbedden, lakens. Regelmaat. Een beetje saai misschien. elke dag hetzelfde. Om de zoveel uur eten. Voor de mama vlees, brokjes, yoghurt, water. 

Vanaf het moment dat de pups het moederlijf verlaten voel ik me verantwoordelijk voor het welzijn van de pups. Samen met Jushi. Want ik moet toegeven dat Jushi het allemaal veel beter weet dan ik. Het is grappig om te zien dat de pups steeds in groepjes bij Jushi drinken. De andere pups liggen dan te slapen. Ik moet me beheersen om de slapende pups niet wakker te maken en ze bij Jushi aan te leggen. Want pups moeten toch zoveel mogelijk drinken? Maar dat maken ze zelf wel uit. Dat heeft de natuur prachtig geregeld. Want de pups doen het goed. Aan de dikke buikjes te zien krijgen ze genoeg te eten. De rust in de kist is weldadig. Ennnn....de weegschaal toont aan dat het inderdaad goed gaat.

Behalve als het met een pupje niet zo lekker gaat. Als er met een pup echt iets mis is dan weet de teef dat. In de natuur zorgt zo'n teef dan niet meer voor de pup, in het ergste geval zal ze grommen en bijten. Dat is bij Aura niet het geval. Jushi verzorgt haar, houdt haar schoon en liefkoost haar. En toch gaat het niet lekker. Veel schreeuwen, heel druk. En dan moet de mens verantwoordelijkheid nemen. Naar de dierenarts gaan. Medicatie toedienen. Extra voeding geven. En hopen dat het beter wordt. We wachten morgen weer af. Als het leven maar geen lijden wordt.....

Vrijdag 7 juni.

                                                                   8 volgevreten pupjes in een wasmand.

Daar liggen ze dan te pronken met hun nieuwe bandjes: Abena, roze; Abby: oud roze; Alfa: donker blauw;       Aura; geel; Adagio: zonder bandje; Alonzo: groen; Amy: lichtblauw; Aris: bruin; Alvaro: turquoise; Arvid: grijs.

Naarmate de pups groter worden nemen ze steeds meer ruimte in de kist in. Als het moment dáár is en Jushi wil gaan voeden dan stuit ze op een wirwar van pups, her en der verspreid door de kist. Ze is natuurlijk zelf ook niet zo'n klein hondje, dus ze probeert een plek te creeren waar ze, zonder een pup te pletten, veilig kan gaan liggen. Dat gaat als volgt:

 Ze zet haar voorpoten over de rand van de ingang van de kist. Haar geur maakt de pups alert. Dan gaat ze opzichtig een aantal pups poetsen, de hoofdjes, de kontjes, de buikjes. Bij dat ritueel rollen de de pups door de kist als oliebollen in een pan vet. Dit alles gaat gepaard met een hoop geschreeuw en gegil: HONGER!!! In deze chaos gaat Jushi rondjes draaien, voorzichtig over de pups heen stappend. Op de een of andere manier ontstaat er dan ergens (je ziet haar zorgvuldig kiezen) een plek, groot genoeg voor Jushi om te gaan liggen. Als ze ligt komen de pups van alle kanten aan gelopen (jawel, ze kunnen nu vrijwel allemaal lopen) en dan begint de maaltijd. Ondertussen poetst Jushi verder, waardoor niet alle pups bij de tepels kunnen en het gepiep aanzwelt. En dan, met een zucht, schudt Jushi zich op, ze draai zich op haar zij en strekt zich dan helemaal uit. Perfect. Alle pups kunnen drinken. En aan de slurp- en smakgeluidjes te horen lopen ze heerlijk vol.

En of dat nou zo makkelijk ligt? Jushi kan haar achterpoot niet meer kwijt, dus legt ze hem maar op de anti-doodligrand.

Hierna hebben we overigens de warmtelamp overdag uitgezet. 

Eigenlijk had ik me voorgenomen om niet in te grijpen. Maar nu, met de diarree (die overigens al voor een groot deel over is) en de lusteloosheid in combinatie met het niet willen eten vind ik dat ik toch even moet ingrijpen.  De pups drinken zich een slag in de rondte. Ik zie op een van de melkpakketjes bij Jushi een grote rode plek. Dat ziet er pijnlijk uit. En toch is Jushi dan weer de liefhebbende, verzorgende moeder. Waarschijnlijk had ze de pups op een later tijdstip heus wel gevoed, maar ik kon niet wachten.

Een tijdje later gaan we lekker naar buiten. Het zonnetje schijnt en Jushi laat zich verwarmen tot ze bijna smelt. Dan gaan we weer naar binnen. Jushi gaat eten, drinken en zoekt een koel plekje en ik pak wat water en een boterham. Nu kunnen we de dag opnieuw beginnen. Twee uur later ligt Jushi weer te voeden. Ze moest er gewoon even doorheen. En ik ook.

                                                        Kijk ze daar liggen, die dikke poempertjes!

Nu iedereen weer fris en fruitig is zit de schwung van het voed-ritueel er weer helemaal in. Ik merk dat de ruimte in de kist steeds beperkter wordt met die snel groeiende pups en dat daardoor de plek voor Jushi om te gaan liggen steeds beperkter wordt. Zodra ze in de kist stapt rennen de pups op haar af en gaan onder haar staan. Een aantal slurpt dan meteen aan de tepels en Jushi kijkt me dan hulpeloos aan. "Ga maar liggen", zeg ik, "ga maar gewoon liggen dan lukt het wel". En elke keer, wonder boven wonder, lukt het haar om de pups van zich af te schudden en een plekje te vinden om te liggen. Morgen gaat het zitbankje er uit, dat heeft ze weer alle ruimte.

Vooralsnog zijn alleen Vince en Mace blij met de nieuwe slaapkamer. Voor de goede orde: onze kinderen mogen in principe nooit in de bench van de honden. Maar dit was even voor de foto. We leren de kinderen dat ze een heilig respect moeten hebben voor de plekken van de honden  (mand, bench, kleedje).

                                                                                  Wat worden ze groot!

Zondag 30 juni.

Vannacht hebben de pups voor de eerste keer in de "nieuwe" kamer geslapen. Voorafgaand aan deze nieuwe situatie is er tussen Peter en mij enige discussie geweest over hoe we de poep- en plasperikelen gaan opvangen. Omdat er onweer dreigde moesten we snel een beslissing nemen, want de pups moesten naar binnen! En snel! 

Het plan is eigenlijk dat de pups hun laatste maaltijd (die van 21 uur) buiten nuttigen. Dan kunnen ze daarna nog even buiten ontlasten, dat scheelt weer een rondje poep  in de slaapkamer. Omdat ze nu snel naar binnen moesten ligt de vloer van de slaapkamer om half 10 al vol met poep en glijden de pups uit over de plas. Gadver, dat moeten we anders doen. 

We maken  de boel zo goed mogelijk schoon, leggen een groot laken op de vloer en een flink formaat vetbed.  Zo liggen de pups in ieder geval warm en droog. Ze willen nog niet in de bench en ze doen nog niet veel op het hondentoilet. Jushi wil niet voeden, dus sluit ik het hekje en ga naar bed. Dat blijft een dilemma. Het poortje van het hek moet dicht, anders gaan de pups dwalen. Jushi wil niet bij de pups slapen, want de pups vallen haar onmiddellijk aan, zodra ze haar in de smiezen krijgen. Bovendien, als we de voeding af willen bouwen moet ze niet continu blijven voeden. Nou, we wagen het er op, ik ga slapen met de deuren open, dus als er iets is hoor ik het wel.

Om 6 uur hoor ik Jushi piepen. Als ik naar haar toe loop staat ze onmiddellijk op uit haar mand en loopt naar de puppyren. Ik open het poortje en Jushi gaat staand voeden. Niet heel lang, alleen even de druk er af. In de tussentijd bekijk ik de ravage die hier ontstaan is. O-ver-al poep, hoopjes, uitgesmeerd over het laken en de vloer, het laken helemaal doordrenkt met plas. Nu weet ik weer hoe het was.......ik snap dat Jushi hier niet in gaat liggen. Ik poets de vloer een beetje met een deel van het laken waar ik bij kan en geef het dan op. Over een uur staat Peter op en die mag de rest doen. Ik sta hier in mijn nachtjapon en op mijn sloffen, no way dat ik daarmee in die drek stap. de pups liggen in ieder geval droog, voor de rest kijken we straks wel. Mijn hemel, wat een lucht.....

Dinsdag 2 juli. 5 weken.

Het is kwart voor 10. Hier volgt een inkijkje in het leven van een fokker op een dooie dinsdagmorgen.

Om half 6 word ik wakker van gepiep. Na even goed luisteren hoor ik dat het Jushi is. Ze zal wel willen voeden, maar ze moet er toch aan wennen dat mensen 's nachts slapen en dat ze nog even moet wachten. Het wordt rustig. Om kwart over 6 klinkt er gekrakeel uit de kraamkamer en ik weet precies wat er gebeurd is: Jushi heeft de pups wakker gemaakt en dat is gelukt, daarom schreeuwen er nu 9 pups aan het hek om drinken. Boven liggen 2 kleine jongetjes te slapen en om te voorkomen dat die ook wakker worden vlieg ik mijn bed uit, doe het poortje van de ren open en laat Jushi bij haar kinderen. De pups slurpen, kreunen, slikken en piepen van genot. Ja, dit is dus prachtig, ook om kwart over 6. Ik aai Jushi over haar bol en prijs haar om haar liefdevolle moederschap. Ze smakt wat, als teken van begrip.

De smeerboel in de ren is onbeschrijflijk. Als 9 pups een nacht doorpoepen en -plassen dan is het één grote vieze, stinkende bende. Ondanks het feit dat ik me schuldig voel om de smeerboel kan ik er niks aan doen. Sommige hoopje en plasjes zijn terecht gekomen in de toiletbak, de rest ligt verspreid over het laken en de tegels. De pups hebben er door gelopen, zijn uitgegleden, ze hebben spelletjes gedaan en zodoende lijkt de vloer op een bruine tekening met ecoline die door een rietje uitgeblazen is, met hier en daar een klodder verf. Gelukkig is het vetbed schoon. Ik laat Jushi uit de kist en sluit de deur. Ik wil even niets meer ruiken of zien. Dan krijgt Jushi haar eten en wordt ze vervolgens uitgenodigd om even een plasje te doen. Ze weigert, want het regent. En Jushi houdt niet van regen.

Normaliter verschonen we daarna de kist. Vandaag kan dat niet, want als we de kist verschonen moeten de pups naar buiten. Aangezien we de jongens eerst naar school moeten brengen kan dat dus niet, want ik durf de pups niet alleen buiten te laten als er niemand thuis.

Dan zijn de mannetjes wakker. Een voor een halen we ze uit bed. Ik was ze, kleed ze aan en vermaak ze. Peter maakt ondertussen hun ontbijt. "Mogen we naar de puppy's?", zegt Vince. "Doe maar niet jongen", zeg ik, "het is daar heel vies en het stinkt". Natuurlijk neemt hij daar geen genoegen mee en zeurt door, ondersteund door zijn kleine broertje. Ik zucht en zeg: "Ga maar kijken, dan merk je het wel". Samen lopen ze naar de kraamkamer en maken de deur open. "Gadverdamme, oma! Bwehhhhh. Het stinkt! Zoveel poep". En terug zijn ze weer. Volgens mij hebben ze geen pup gezien in hun haast om weer weg te komen.

We ontbijten samen, poetsen de snoetjes en de haartjes van de kinderen en om kwart over 8 zitten we in de auto, op weg naar school. De pups slapen op hun vetbedje en Jushi in haar mand.

Bij thuiskomst hebben we de taken goed verdeeld: ik ruim alles in de kamer op, doe de afwas (veel afwas van de pups) en Peter doet de viezigheid. Maar eerst moeten de pups vanuit hun slaaphok naar buiten.

Ik nestel me op het bankje in het buitenhok, een fleecedekentje onder me en een handdoek op mijn schoot. Peter geeft de pups één voor één aan. De mooiste taak is voor mij. De pup op mijn schoot noem ik bij naam: "Goedemorgen Alonzo!". "Nee, nee, even je pootjes schoonmaken, je moet wel stil zitten". Ik maak de pootjes schoon, kijk of er nog restjes eten op de vacht zitten en dan knuffel ik. Ik zeg lieve dingetjes, ik sus en zing een liedje. Ondertussen komt Peter met de volgende pup. Hij kijkt om zich heen en vraagt: "Tegen wie praat jij?" Een beetje beschaamd zeg ik: "Tegen Alonzo". Ik zet Alonzo op de grond en pak de volgende pup aan: "Goedemorgen Alfa". Hoofdschuddend loopt Peter weg en ik hoor hem duidelijk zeggen: "Knettergek". Ach, laat mij nou maar. Ik geniet hier van. Lekker "vadertje en moedertje" spelen. Ik ben er van overtuigd dat de pups begrijpen, voelen en horen wat ik bedoel. En daar gaat het toch om?

Uiteindelijk zijn we om half 11 klaar. Alles en iedereen is weer spic en span. Behalve ik. Maar nu is het me- time. Ik neem een douche en daarna neem ik plaats aan de computer om dit verhaal te schrijven.

Woensdag 3 juli.

Wat is het een naargeestige dag. Dan heb ik het dus over het weer. Ik had me voorgenomen om niet over het weer te zeuren, maar potverdorie, wat is het treurig.

Vanmorgen hebben we het hele puppycircus naar buiten gezeuld. Tegen beter weten in. Alles is nat en kil. Ik leg droge doeken en vetbedden in het buitenhok, maar het blijft een deprimerende bedoening. Twijfel, twijfel.

Als Joukje komt zeg ik:"Ik ga de pups binnen leggen. Ik vind dit zo zielig." Jahaaaa, ik weet dat ze er tegen kunnen. En dat ze er aan moeten wennen. Maar ze liggen een beetje mistroostig tegen elkaar aan, er valt weinig te spelen en er beginnen zich plasjes te vormen. Er blijft nog wel een groot stuk droog over, maar toch..... Joukje is het helemaal met me eens en zelfs Peter vindt het een goed idee (hij is niet zo kinderachtig als ik).

Dus wordt er opnieuw verhuisd. Zooooo, alle pupjes weer in het warme huis. Lekker droog in het slaaphok. Fijn spelen met droge knuffels, in en uit de bench klimmen (jawel, ze hebben het door!), en lekker slapen als ze moe zijn. Dit betekent wel voortdurend plasjes en poepjes opruimen en lakens verschonen, maar dat hebben we er graag voor over. We hebben de pups gewogen en ze zijn stuk voor stuk ongeveer een kilo aangekomen deze week. We zijn dik tevreden. Hopelijk morgen een droge dag. 

Zaterdag 6 juli, pillen.

Dat pillenavontuur heeft natuurlijk een vervolg. Rond half 11 zijn de pups toe aan hun maaltijd en het lijkt me een goed idee om de wormenkuurpillen als voorafje te voeren in een prakje. Voor elke pup individueel. Ik heb me goed voorbereid: de pillen liggen op tafel, een lepeltje om de pillen te pletten, een schaaltje, een lepel om het prutje te scheppen en daarmee de pil te mengen, het notitieboekje met de namen (zodat we niemand vergeten en niemand een dubbele portie geven), de bak met voer en een pen. De eerste pil vliegt in de tuin. Alle begin is moeilijk nietwaar? De tweede pil vliegt weliswaar over de tafel, maar die kan ik nog redden. Met mijn ene hand als een paraplu boven het bakje met de pil duw ik met de andere hand met het lepeltje de pil kapot, steeds fijner, tot er een poedertje overblijft. Terwijl ik het poedertje meng met een kleddertje voer gaat Ellis Abena halen. Ik zet het schaaltje met voer voor haar, duw haar neusje er zachtjes in, maar ze maakt geen aanstalten om te eten. Dat is ze niet gewend, alleen eten. Het kost enige moeite, maar met behulp van mijn vingers krijgen we er toch alles in. We zijn 10 minuten verder. Dat is één. Als dit zo met alle pups gaat zijn we anderhalf uur verder. Pup 2 wil ook niet, dus ik kap ermee. Inmiddels is onze pupvisite gearriveerd, ik ga Joukje wel inschakelen.

De visite geniet van de pups en van Jushi. Met zijn allen in de ren, lekker knuffelen en strelen. We drinken koffie en limonade in de ren (een van de lieve dochters krijgt, door een onhandigheidje  van Peter een glas ranja over zich heen, nogmaals excuses daarvoor!) de pups zijn lekker vrij en relaxt. Omdat het toch een beetje gaat miezeren brengen we met z'n allen de pups naar binnen voor hun slaapje. Aan tafel komt het gesprek op de pillen. Natuurlijk moet ik dat zelf ook kunnen, het is ook niet dat ik het niet kán, maar meer dat ik het niet durf. Stel dat ik die pil in de luchtpijp prop......en tot dusver is er altijd wel iemand die deze taak van mij overneemt. Ook nu. Wouter wil het wel proberen. Het gaat als een tierelier, alle pups zijn voorzien van een pil. Mondje open, pil er in, mondje dicht, keeltje wrijven, slikken en....wég pil. Wat fijn dat dat nu toch gebeurd is. Dank je wel Wouter!

                                                                                  Operatie "pilletjes".

                                                         Bezoek. Zo gezellig. Zo blij. Jushi wil ook aandacht.

               Poepiedoosie.

Ach die arme pupseltjes. Allemaal aan de poepiedoosie. Dun als water. Ze willen geen brokjes eten en slapen vooral. Gelukkig komt mama Jushi nog even controleren en van haar willen ze nog wel wat melk. Al was het maar om te troosten. Hopelijk gaat het morgen weer beter!

Zondag 7 juli.

Vanochtend ben ik om 5 uur wakker. Natuurlijk. Ik ga ermee naar bed en ik sta er mee op. Dan heb ik het over de pups. Toen we naar bed gingen hebben we de ren ietwat verkleind en zoveel mogelijk verschoond. Die lucht! Niet te harden! En die smurrie! Wat smerig. Het is pas 5 uur. En het is doodstil. Als ik nu ga kijken maak ik de pups wakker en dan willen ze eten. Of drinken. Dan gaan ze krijsen en dan worden de jongetjes wakker. Ik draai me nog even om.

Toen we de ren kleiner maakten ben ik vergeten de hekjes vast te laten zetten met tyraps. Stel je voor dat ze verschoven zijn. Dan zou het zomaar kunnen dat de pups onder de kast kruipen. En dat ze er niet meer onderuit kunnen. NIET DOEN! Als die pups vast zaten had ik ze wel gehoord. 

O ja. We hadden gisteren nog een experiment. We hoorden goeie verhalen over houtkorrels in de poepbak. In verband met de structuur van de ontlasting leek me dat wel handig. Peter is er op uit gegaan en kwam terug met een grote zak korrels. Hij heeft de bak gevuld en ik keek naar hoe dat ging. De meeste pups lagen voor pampus en lagen wat te kreunen. Twee pups vonden de korrels wel interessant. Even voelen met de voorpootjes, ruiken en....proeven. Ze vraten gewoon die korrels. Althans dat was wat ik zag. En daar zijn die korrels niet voor. Gekke pups. Op internet had ik gelezen dat de korrels veilig zijn, geen kwaad kunnen, handig zijn (ze absorberen vochtigheid. Nou, vochtigheid hebben we genoeg). Ik voel de paniek opstaan. Hij borrelt op en komt tot een explosie. Wég met die korrels. Straks stikt er een pup. Weg! Het leidt tot een conflict, maar de korrels worden weggegooid en er komt een onderleggertje in de bak (alsof dat zo veilig is. Ook daar gaan ze mee aan de haal). Peter heeft het niet makkelijk.

Maar nu, om 5 uur in de morgen komen de korrels weer voorbij. Stel dat er nog iets is blijven liggen. Korrels die uit de bak waren gevallen. En stel dat....HOU OP! Ik probeer wat te lezen. Gelukkig val ik toch nog in slaap. Om 7 uur staat Peter op. Jushi laat de pups drinken. De ren is een ravage. De pups willen geen brok eten, de ontlasting is nog waterdun. En die lucht! 

Om 10 uur hebben de pups nog steeds geen zin in brokjes. 3 doen een kleine poging, maar vrijwel de hele bak gaat weer mee naar binnen. En dan, bij de voeding van half 3 gaan de meeste pups weer wat eten. Om 6 uur eten ze de hele bak leeg, allemaal samen. En zelfs de brokjes op de grond vinden hun weg naar de maagjes. Ik vind 2 normale hoopjes. We zijn op de goeie weg. 

Maandag 8 juli

We hebben 2 compartimenten in de buitenren. De bedoeling is dat de pups in de ene ren hun eten krijgen, zodat de dienstdoende verzorger in het andere compartimet de hoopjes op kan ruimen. Tot nu toe hebben we maar van 1 compartiment gebruik gemaakt, omdat de pups nauwelijks over de drempel van het poortje kunnen kruipen. Maar vandaag ben ik dienstdoend en ik besluit de troggen in het voorste deel van de ren te zetten. Hoopjes opruimen met alle pups op je voeten en aan je broek wordt namelijk steeds lastiger. De pups ruiken hun voer dus doen dappere pogingen om over de rand van het poortje te klimmen. Ze moeten nog veel leren, onder anderen dat je niet met vieren tegelijk door een poortje van 30 cm kunt. Het is dringen, de eerste pup schuift met zijn dikke buik over de rand, de tweede blijft met haar buik haken en de anderen duwen en wringen en klimmen over elkaar zonder de overkant te bereiken. Ik besluit een handje te helpen. Ik ontwar de kluwen en een voor een gaan de pups, ofwel helemaal alleen, ofwel met mijn hulp over de rand heen. Ze vallen aan op de troggen alsof ze in dagen geen voedsel hebben gehad. Op mijn gemakje ruim ik in het andere deel van de ren op, poepjes weg, enge blaadjes weg, dat werkt inderdaad wel handig. Maar dan, als alle brokjes op zijn, mogen de pups terug in de grote ren. Jaja. Ze besluiten met z'n allen om hier niet aan mee te werken. Jushi staat uitdagend aan de buitenkant van de ren te kijken hoe ik dit op ga lossen. Alle pups zitten tegen de buitenkant van het hek, zo dicht mogelijk bij Jushi. Ze piepen om hun moeder. Ik besluit het poortje open te maken, zodat Jushi naar binnen kan, in de hoop dat ze de pups mee neemt naar het andere compartiment. Jushi wil wel in het voorste deel, waar ze onmiddellijk wordt aangevallen door haar dorstige pups. Ik maan haar om de pups mee te nemen naar het andere deel, maar daar begint ze niet aan. Ze loopt wat rondjes en de pups lopen met haar mee. En dan besluit Jushi de ren weer te verlaten. Gelukkig kan ik net op tijd het poortje achter haar sluiten, anders had ik met alle pups 2 hindernissen moeten nemen. De pups willen geen kant op, hoe ik ook bid en smeek. Dus pak ik ze één voor één bij kop en kont en til ze over het dichte poortje (anders proberen ze gegarandeerd terug te gaan) in de ruimte waar ik ze hebben wil. Pffff, dit werkt dus niet. 9x 5 kilo over een hek tillen is niet goed voor mijn rug. Ik moet even gaan liggen.

Dinsdag 9 juli. 6 weken!

Zes weken al vandaag. Wat is dat snel gegaan! Wat zijn de pups gegroeid! Wat hebben ze al veel geleerd! En wat zijn ze leuk en lief en knap! 

Maar eerst even terug naar vanmorgen. De eerste maaltijd krijgen de pups buiten. De temperatuur is om 7 uur al heel aangenaam. Ze hebben al even bij Jushi gedronken, maar we merken dat dit geen maaltijden meer zijn. Dus probeert Peter de pups voor de eerste keer naar buiten te lokken met de troggen met korrels. Het rammelen moet voor de pups een bekend, aantrekkelijk geluid zijn, maar zodra we het poortje open zetten gaat er een wereld voor ze open. Ze vliegen alle kanten op! De keuken, de eetkamer, de zitkamer, wat een feest van ontdekking! Terwijl Peter met z'n troggen buiten staat te rammelen kijken Ellis en ik elkaar aan en barsten in lachen uit. Dit gaat niet goed. Gedrieën verzamelen we de ontsnapte pups en brengen ze naar de buitenren. 1,2,3.....8. Acht? dat klopt niet. Ik loop naar de slaapren en zie Alfa in een hoek van de bench liggen.  Ik probeer haar te lokken, maar ze heeft geen sjoege. Ellis kruipt in de bench en pakt haar op. "Dit is niet goed"' zegt Ellis. Alfa ligt er treurig bij. In tegenstelling tot zijn broers en zussen, die luidruchtig aan het genieten zijn van hun ontbijt, kruipt hij in de iglo. Die oogjes! Zo triest. Ik pak hem op en zet hem bij een van de troggen. Treurig draait hij zich om en sleept zich terug naar de iglo. Als ik de drinkbakken bijvul komen er meteen wat pups om te drinken. Maar Alfa reageert niet eens. Kijk, eten is met dit weer niet zo heel belangrijk, maar drinken wel. Ik schuif een bakje dichterbij, maar nee. Geen slokje. Ik raadpleeg Laura en ze stelt me gerust, dit kan gebeuren, misschien nog wat naweeën van de wormenkuur. Of de verandering van het weer. Ocharme toch. Zelfs als Jushi zich in de ren begeeft blijf Alfa op zijn plekje. Om 10 uur probeer ik hem wat te laten drinken uit het bakje. Gedecideerd houdt Alfa zijn kaken op elkaar. Dan maar enige dwang: voorzichtig spuit ik met een spuitje wat water in het bekje en Alfa likt en slikt, maar niet van harte. Nu ga ik me toch echt zorgen te maken. Om 11 uur krijgen de pups weer eten. Alfa kijkt niet op of om. Ik leg hem eventjes bij Jushi en die likt haar kleintje helemaal af. Maar Alfa zucht en drinkt niks. En dan, om 12 uur zie ik Alfa samen met Adagio drinken uit de drinkbak. Wat een opluchting! En om 3 uur eet hij mee met de anderen. Ik zie hem nog een paar keer drinken en om 7 uur staat hij zijn mannetje tijdens het eten uit de trog. Dit gaat de goeie kant op

Wat hebben ze dan zoal geleerd, zou je denken? Qua motoriek hebben ze een enorme sprong gemaakt: ze kunnen lopen,  rennen, springen, om hun as draaien, rollen, opspringen tegen mensen en hekjes. Ze klimmen over de achterkant van de iglo en over elkaar. Ze spelen met elkaar en met knuffels en touwtjes. Ze tonen affectie door te likken en op schoot te kruipen bij mensen, groot en klein. Ze herkennen geluiden en personen. Ze kunnen met hun scherpe tandjes brokjes eten en ze drinken uit een bakje. Hun gehoor is fenomenaal en hun zicht is ook al goed ontwikkeld. Ze zijn goed op weg om een echte hond te worden!

Zondag 14 juli. 

Naarmate de pups ouder worden beginnen ze steeds meer te snappen. Als de deur naar buiten open gaat betekent dat dat er iemand naar buiten komt. Het gevolg is dat de pups zich verzamelen vóór het poortje. Als er aan het poortje gerommeld wordt betekent dat vaak eten. Dus bij gerommel aan het poortje worden ze heel onrustig en gaan ze piepen. Nu is het sowieso onhandig als ze met negenen voor het poortje staan, want dan kan niemand er door. Dus moeten we iets anders bedenken. Soms giet ik de drinkbakken vol. Het geluid van een druppelende gieter betekent dat er gedronken moet worden. Ja, MOET worden. Het heeft iets dwangmatigs: water gieten, dús drinken. Dat heeft dan tot gevolg dat er bij het poortje ruimte is om binnen te stappen. Je moet wel snel zijn, want rammelen aan het poortje betekent vaak eten. Dus verzamelt zich een aantal pups weer voor het poortje. Als je poep op moet ruimen kun je dat maar het beste doen als ze aan het eten zijn. Dan kun je rustig met je keukenrol en natte doekjes de ren afstruinen. Als je tussen de maaltijden door poep ontwaart en je wilt het opruimen dan vraagt het een soort acrobatiek, laverend tussen pups die willen spelen met je veters of willen meehelpen door op je handen te gaan staan en proberen je doekjes aan gort te scheuren. Of eerst in de poep gaan staan en dan tegen je benen op te springen. Of tegen je armen. Als ze slapen lukt het soms ook. Ze kunnen slapen als rozen, lekker snurken en dromen met kleine beweginkjes. Als je dan heeeeel stil het vliegengordijn in de keukendeur opzij schuift, dan op je tenen het hekje nadert, het schuifje openmaakt en het hekje een beetje optilt, zodat het niet piept, soms lukt het dan om binnen te komen voordat je de weg wordt geblokkeerd. Natuurlijk doen ze niet allemaal tegelijk mee met al die acties, maar ze zijn wel vaak met velen. Daarom proberen we, Peter en ik, vaak samen te voeren, te ruimen, te knuffelen.

We hebben al een paar keer geprobeerd om de pups zelf van de buitenren naar de slaapruimte binnen te laten lopen. Vaak eindigt dat dan in een zoektocht omdat ze wel mooi met Jushi mee naar binnen lopen, maar eenmaal daar waaieren ze uit naar de kamer en de keuken en terug naar buiten, de tuin in. Maar vandaag lukt het zowaar. We schuiven de panelen van de buitenren open (zodat ze niet over de verhogingen bij de hekjes te hoeven klimmen), Peter neemt Jushi mee en de pups lopen er luidruchtig piepend achteraan. Ik sluit de gelederen, moedig ze aan met mijn stem en hier en daar een duwtje in de goede richting en sluit de deuren. En warempel, vandaag kost het ons hooguit 5 minuten om ze zonder te tillen in de slaapren te krijgen. Nog 2 dagen en dan hebben ze ook deze oefening door. Dat scheelt een hoop gesjouw en een hoop tijd.

Het was een mooie dag met heel fijne mensen om ons heen. De pups zijn helemaal plat geknuffeld en er zijn mooie keuzes gemaakt.

Maandag 15 juli

Inkakdag.

Dinsdag 16 juli.

Gisteren had ik een regelrechte inkakdag. Een lieve vriendin had mij gevraagd mee te gaan fietsen met dat mooie weer, maar ik had die uitnodiging afgeslagen. Ik heb gezegd: "Je bent van harte welkom voor een kop koffie, maar ik heb het veel te druk met de pups en ik ben veel te moe om te gaan fietsen.

We hebben uren buiten gezeten. We hebben enorm genoten van de pups, het is gewoon te leuk om waar te zijn. Mijn vriendin zag hoe ik telkens bezig was met de pups; poep en plas opruimen, eten geven, water bijvullen, een was draaien, een was ophangen, poep en plas opruimen, Jushi begeleiden, nog een wasje draaien, opruimen, tot ze op een gegeven moment zei: "Nou snap ik pas wat je bedoelde met "druk met de pups". Mijn hemel, Nel, wat een werk. Ik dacht nog: dat zal toch wel meevallen, maar dat valt helemaal niet mee". Het zou niks voor haar zijn zei ze, wat een geduld heb jij en wat een energie. Maar ik was moe, zo moe, dat ik er bijna van moest huilen. En dat geeft niet. Bijna 7 weken zorgen, 's nachts slecht slapen, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik had niet meer de energie om 's avonds nog een stukje te schrijven en dat wil wel wat zeggen.

Maar vandaag gaan we er weer gewoon tegenaan. Want het genieten, het plezier, voert toch wel de boventoon!

Dinsdag 16 juli 2.    Kiezen

Vandaag zijn de pups 7 weken oud. Ze zijn vorige week door de dierenarts gecheckt en hebben hun eerste vaccinatie gehad. Nu is de tijd gekomen voor de nieuwe baasjes om hun favoriete pup uit te kiezen. In volgorde van inschrijving op de wachtlijst mogen de mensen hun keuze kenbaar maken, zowel voor de reutjes als voor de teefjes. Het is een schier onmogelijke opgave. Alle pups zijn even prachtig. En lief. En ondeugend. Het is een verbazingwekkend mooi nest. Wij vragen het ook wel eens aan elkaar: "Welke zou jij kiezen?" En ook wij vinden het heel moeilijk. Is het het pupje dat als eerste op je af komt? Is het het actiefste pupje? Of de grootste deugniet? De grootste pup of juist de kleinste? En val je nou eenmaal op een bepaalde kleur? 

Tot dusver is een aantal keuzes tot stand gekomen en dat ging niet over een nacht ijs. Grote twijfels voor sommigen, voor een enkeling staat het al een tijdje vast, Maar ben je niet de eerste op de lijst dan ben je afhankelijk van hoe er vóór je gekozen wordt. Gelukkig zijn de mensen dik tevreden over hun keuze. Een paar pupjes zijn nog niet gekozen. Is dat zielig? Welnee. Het had net zo goed andersom kunnen zijn; voor hetzelfde geld waren de overgebleven pupjes gekozen en de anderen niet. Dat heb je met zo'n goed gelukt nestje. De verschillen zijn zo klein (we hebben de afgelopen week herhaalde malen gehoord: "We nemen ze allemaal!") dat elk pupje het waard is om van gehouden te worden. Iemand moet de laatste zijn. En zelfs al waren er pups bij die misschien wat minder fraai waren, dan nog waren de nieuwe baasjes er heel gelukkig mee geweest.

Een bevriend fokker kreeg een keer de vraag, toen er een pupkoper kwam voor de laatst overgebleven pup: "Hoeveel korting krijgen we daar op?", En toen de fokker vroeg: "Wat is dat nou voor vraag, hoezo zou er korting op een pup zitten?" kreeg ze als antwoord: "Nou, de laatste, die is toch minder waard?" Deze koop is dus niet doorgegaan. Toen de fokker het mij vertelde sprongen de tranen nog in haar ogen. Korting. Alsof je een koffiepot koopt. Foei!

                                   Vandaag mochten de pups voor het eerst op het gras spelen. Wat een feest!

Woensdag 17 juli.

Vandaag is het een rustige dag. De pups kunnen de hele dag buiten, lekker in het zonnetje. Ze vermaken zich met de schommel, de knuffels en met elkaar. Soms moeten de drinkbakken en de dekentjes er aan geloven, maar vandaag was het gewoon lekker relaxt.

Vanavond gebeurde er iets vreemds: bij het naar binnen gaan van de buitenren naar de slaapren, zoals altijd een redelijk chaotische onderneming, omdat de pups nou eenmaal nieuwsgierig zijn naar de rest van de wereld, doken ze met z'n allen de mand van Jushi in en probeerden bij haar te drinken. Maar Jushi heeft niet veel meer te geven en plotseling braakte ze haar eigen eten uit. Een paar pups probeerden er al snel van te eten, maar, ervaren puppyvangers als we tegenwoordig zijn hadden we ze al snel in de ren. Ik blijf het toch een vies idee vinden, braaksel opeten van iemand anders.

Voor dieren ligt dat natuurlijk anders, maar omdat de pups net hun eigen eten op hadden vond ik het niet nodig dat ze ook nog......enfin, nou las ik dat wolven bijvoorbeeld hun voedsel uitbraken voor hun jongen, omdat de pups ander rauw voer niet kunnen verteren. De moeder verteert dus gedeeltelijk het vlees om de jongen te kunnen voeden. Dat vind ik een mooi idee. Als moeder zou je toch altijd het eten uit je eigen mond sparen om je jongen te kunnen voeden. Ik hoop dat deze intentie bij Jushi ook speelde, maar het hoeft echt niet. Onze pups vreten zich de bulten op hun kop, dus meer hebben ze niet nodig. Wat ik wel heel sneu vind is dat Jushi zich schuldig voelt over de smeerboel die ze gemaakt heeft en nu deemoedig bij Peter z'n stoel ligt. Ik moet zo maar eens even met haar praten. De lieverd.

Het kán natuurlijk dat ze zich gewoon niet lekker voelt en daarom moest overgeven, dus we moeten haar wel even in de gaten houden.

Nog even wat plaatjes van Ranomi en Romée! Prachtige dochters van Laura, die altijd zo goed kunnen helpen met de pups!

Donderdag 18 juli

Ik wil nog even een stukje typen. De internetverbinding is hier niet tóp, maar nu moet ik wel heel lang wachten voor er iets op het scherm van de laptop verschijnt. Ik druk, ongeduldig en geïrriteerd, op een aantal toetsen. Niets. een zwart scherm. Daar gaaaaaaan we weer! Maar wacht even: misschien is er iets mis met de stekker.

Dat komt zo: om de pups 's avonds naar binnen te krijgen is nog steeds een heikele onderneming. We hebben wel een vernuftig plan uitgedacht, maar dat plan is nog niet één keer gelukt. Het plan is als volgt: we zetten binnen en buiten een paneel open. Ik ben binnen en Peter is buiten. Ik heb een bakje met brokjes er roep, met een hoog stemmetje: "Puppie's!" Peter moedigt Jushi aan om naar binnen te lopen en de pups lopen er dan enthousiast achteraan. De pups moeten door de buitendeur (met een kralen- vliegengordijn er voor, dat doen ze dus gewoon he, de helden), de keukendeur en de deur van het nachtverblijf. Peter sluit razendsnel de deuren na de laatste pup. Dan hebben we ze binnen. In de keuken. We hebben de brokken van Jushi al weggezet, want de ervaring heeft geleerd dat de pups, zo klein als ze zijn, onmiddellijk op de bak van Jushi aflopen en proberen te eten. 

Die laatste deur, die naar het slaaphok, gaat altijd fout. Het is de bedoeling dat Jushi daar de pups binnen brengt, maar dat weigert ze dus pertinent. Geen haar op haar hoofd dat er aan denkt om de pups in het slaaphok te brengen, want dan wordt ze door de pups in het nauw gedreven en hangen er in no time 9 pups aan haar melklijst en dan kan ze niet meer weg. Althans niet zonder slag of stoot.. Ik ben nog steeds de pups aan het lokken, Peter probeert Jushi in het hok te krijgen en de pups lopen in- en uit het hok, door de kamers en de keuken, leggen ondertussen overal plasjes van opwinding en het eindresultaat is dat iedereen eindigt in de mand van Jushi (zie foto). Met 10 man in een éénpersoonsmand. Nee, dat is handig. Maar ik begrijp het wel: op deze manier heeft Jushi zelf in de hand hoe lang ze wil voeden, want ze kan weg als ze wil. Een voor een plukken we de pups van de tepels en zetten ze in het slaaphok.

Als de rust is weergekeerd wil ik nog een stukje schrijven. Maar de laptop werkt niet mee. Een (of een paar) van de pups heeft (hebben) het snoer uit de laptop getrokken en de muis op de grond gesleurd. Gelukkig is dat te verhelpen en komt er toch nog een stukje.

Zaterdag 20 juli

Gisteren (vrijdag) hebben de pups lekker buiten op het gras gespeeld. Joukje, Djamay en ik (een beetje) hadden de kooi gemaakt van puppyrendelen en deze om het speelhuis gedrapeerd. De pups vonden het prachtig, ze hebben zo fijn gespeeld. Ze vonden blaadjes, takjes, stukjes gemaaid gras, ze gingen graven en rollen in de goot. We hadden bezoekers en het was erg gezellig. En in alle commotie vergat ik helemaal om foto's te maken. Zo jammer. 

Die hitte breekt me een beetje op. Dat gesjouw, dat geloop, ik ben 's avonds zo moe dat ik het niet kon opbrengen om nog een stukje te schrijven.

Vandaag is het weer zo warm. We besluiten om de pups gewoon in hun buitenren te laten, daar is het redelijk koel en kunnen ze ook lekker spelen. Toch merk je dat de pups zich ook aanpassen aan de hitte. Er wordt wel gespeeld en gestoeid, maar de zoeken toch ook vaak een koel plekje.

Vanavond breekt plotseling het onweer los. Met duvel en geweld moeten de pups naar binnen. en dat gaat wonderwel goed. Eenmaal binnen missen ze welswaar de afslag naar het slaaphok, maar gelukkig helpt Jushi deze keer mee en zijn de pups snel op hen plaats van bestemming. 

Hopelijk is het morgen koeler en kunnen de pups weer op het gras. Dan zal ik foto's maken!

O ja, vandaag hebben de pups weer een wormenkuurtje gehad.

Na het eten en het drukke spel moet iedereen even uitbuiken. Ze zoeken de koelste plekken.

Reaven, de zoon van Laura. Wat een prachtige pup heeft hij op schoot!

En Romee met nog zo'n beauty. Het moge duidelijk zijn dat ik de pups wonderschoon vind.

De kinderen ook trouwens!

En daarom zeg ik vol trots: "Dag lieve Alfa. Fijn dat we voor je mochten zorgen. Het ga je goed! 

Zaterdag 27 juli 

hebben we met alle pups afzonderlijk een stukje gewandeld aan het riempje. We zijn van plan dat dagelijks even te doen, zodat ze vast wennen een het lopen aan de riem. Ze vonden het spannend, maar tegelijk ook erg leuk. De één liep wat makkelijker dan de ander, maar oefening baart kunt en uiteindelijk liepen ze allemaal een stukje mee.

Lastig was dat de andere pups in de ren zaten en het gekrakeel niet van de lucht was, want wat de één mag wil de ander ook, dus moest er gepiept en geblaft worden. Ze zijn soms al best een beetje jaloers op elkaar. Ach, niets menselijks is hen vreemd.

Zondag 28 juli

Vandaag is onze Aris, lief, sociaal en prachtig, uitgevlogen. Wat zijn de nieuwe baasjes blij met hem en wat gaat hij het goed krijgen. Dag lieve Bink (voorheen Aris), het ga je goed lief mannetje!

Dinsdag 30 juli

Vanochtend zijn Abena, Abby, Amy, Alonzo, Adagio, Arvid en Alvaro gevaccineerd en helemaal (weer) gecheckt door de dierenarts omdat ze nu 9 weken zijn. De dierenarts is erg enthousiast over de baby's en ze zijn op alle lichamelijke aspecten goedgekeurd. Ze hebben zich voorbeeldig gedragen.

Wat is het warm vandaag. De pups spelen steeds eventjes met een hoop bombarie en zoeken na het spel een koel plekje op. Ze drinken als een tempelier (maar dan zonder alcohol), want telkens als we bij de ren komen en de bakjes vullen dan komen ze aangerend alsof ze al uren droog staan (terwijl de bakjes soms nog halfvol zijn). Het is een Pavlov reactie, want ze doen het ook als ze lekker liggen te slepen en ik 's avonds hun bakjes nog even vul. Aan hun oortjes mankeer niks, want hoe stilletjes ik ook schenk, er is er altijd wel een die meteen reageert. En vervolgens de meeste anderen ook. Ik moet erbij zeggen dat ze ook heel graag uit de straal drinken, waarbij dan het water over hun snuitjes spettert, maar dat vinden ze heerlijk. 

Zondag 4 augustus.

Na 3 dagen vind ik het wel welletjes. 3 Dagen niet fit, niet lekker, niet functioneren naar behoren. Peter was even bang dat ik een empty nest syndroom had. Maar dat is het niet hoor. Ik heb een darminfectie of iets dergelijks door andere medicijnen en ik word daar niet blij van. Zo slap als een vaatdoek. En dat precies in de periode dat we afscheid nemen van een deel van onze pups. Ik vind het vooral heel vervelend voor de nieuwe baasjes, ik had ze graag een gezelliger afscheid gegund. Maar goed, ik heb alles gegeven, hopelijk was het genoeg.

Adagio aka Rocco! Weterusten!